Ogólnie rzecz biorąc, dobrze jest mieć żonę. A szczególnie taką, która znajduje w przysłowiowej szafie starego Amstrad-Schneider CPC 464 (64k Colour Personal Computer). Tak więc dostałem nową zabawkę (yeey kolejna ciekawa architektura do rozpoznania ;D), o której pewnie kilka postów z czasem się pojawi.

Po włączeniu tego cuda (ma oldschoolowy zielono zielony monitor) zdałem sobie (po raz kolejny sprawę) jakie kiedyś wszystko było proste. Oczywiście nie chodzi mi o idealizowanie przeszłości, tylko o prosty fakt:

Jeżeli chce się programować na CPC 464 (lub Atari 800 XL, lub Commodore 64, etc) należy go włączyć.

I tyle. Zestawmy ten fakt z analogicznym faktem dotyczącym obecnych PCtów:

Jeżeli chce się programować na PC należy go włączyć, poczekać minutę lub dwie aż się załaduje system operacyjny, znaleźć stronę z jakimś interpreterem/kompilatorem który nas interesuje (jeżeli go nie mamy), ściągnąć go i zainstalować (polecam ręczne kompletowanie MinGW'a jako przykład), uruchomić edytor/IDE, ściągnąć jakiś tutorek który powie gdzie w tym złośliwym IDE znaleźć przycisk "kompiluj" / znaleźć jakiś tutorek który powie jak skompilować lub uruchomić program, znaleźć jakiś tutorek który wytłumaczy co to za biblioteki/headery include'ujemy / importujemy LUB jakie powinniśmy, etc.

Owszem, w paru miejscach dramatyzuje i przesadzam, ale wcale nie aż tak bardzo. Obecne systemy komputerowe są dziesiątki tysięcy razy potężniejsze niż wspomniany CPC 464, ale większość tej mocy jest przeznaczone na ułatwianie życia początkującym użytkownikom, a jednocześnie, utrudnianie życia początkującym researcherom/programistom. Coś za coś.

OK, koniec rantowanie, w końcu tego posta nie oznaczyłem jako rant ;D

Czytelnicy pamiętający czasy 8-bitowców pewnie pamiętają nietypowe jak na dzisiejsze czasy "edytory" języków programowania (mówie o BASICu teraz). Ów edytory przypominają dzisiejsze interpretery-shelle typu python (nie chodzi mi o język, a o sam "shell" pythonowy odpalany poprzez wklepanie python bez parametrów) - wszystko co napisaliśmy było od razu wykonywane. Przy czym była oczywiście możliwość tworzenia dłuższych programów niż jednolinijkowce - wystarczyło polecenie poprzedzić numerem linii, a potem następne następnym numerem, etc. W sumie przyjęło się numerować linie co 10, tak aby "w razie czego" można było jeszcze jakąś linię "pomiędzy" dwie inne wrzucić. Jak można się domyślić, adresowanie również opierało się na numerach linii. Przykładowy program wyglądał tak:

10 REM to jest komentarz
20 PRINT "witaj swiecie!"
30 GOTO 20

Ów programik można było odpalić za pomocą polecenia RUN, wymazać za pomocą NEW, wylistować za pomocą LIST, oraz edytować na kilka sposobów. Pierwszym sposobem edycji było podanie numeru linii i wpisanie innej linijki. Np.

20 PRINT "witaj cpc464!"
LIST
10 REM to jest komentarz
20 PRINT "witaj cpc464!"
30 GOTO 20

Lub wpisując EDIT numer_linii - wtedy w buforze linii pojawiała się linia, i mogliśmy dokonywać zmian. Czyli było kaaapkę inaczej niż jest teraz ;D. Swoją drogą, jakiś czas temu trafiłem na tego typu BASIC na komórki - zwało się to Mobile BASIC (shareware niestety), i uratowało mnie przed nudą podczas kilku dłuższych wypraw PKP =^^=.

I na koniec kilka "ciekawostek" o CPC 464:
- Na klawiaturze znajduje się klawisz COPY który służy do kopiowania znaków, ale w dość ciekawy sposób. Mianowicie kopiowanie przypomina bardziej klonowanie znane z programów graficznych (zaznaczamy pewne miejsce, po czym rysujemy w innym, a kolory są pobierane z miejsca zaznaczonego które się przesuwa relatywnie tak samo jak główny kursor) - za pomocą klawisza SHIFT oraz strzałek możemy sterować kursorem źródłowym, którym wybieramy miejsce na ekranie (który jest na dobrą sprawę buforem tekstowym) z którego chcemy kopiować. Następnie jedno naciśnięcie klawisza COPY powoduje skopiowanie jednego znaku z kursora źródłowego do docelowego (głównego) i przesunięcie obu kursorów do przodu. Rozwiązanie to okazało się nadzwyczaj wygodne.
- Gry z kasety wczytuje się poleceniem RUN " (i nie można grać bez joya)
- Manuale w sieci dostępne są tylko w języku hiszpańskim i francuskim (nie ma angielskiego), ale o dziwo wcale to nie przeszkadza (tj jeśli się kiedyś namiętnie klepało w Atari Basicu ;p)
- Standardem dyskietek w CPC 464 (zew. stacja btw) są dyskietki 3' (tak! 3' a nie 3.5'). W kilku miejscach na sieci wyczytałem że na dobrą sprawę kontroler od tych stacji 3' jest identyczny z tym w standardowych stacjach 3.5' znanych np. z PCtów, i za pomocą prostej przejściówki można podpiąć za równo 3.5' do CPC, jak i 3' do PC (gorzej z dyskietkami DD ;p).
- CPC 464 jest oparte o procesor RISCowy Z80 (Zilog 80).
- Z BASICa (jest tu Locomotive Basic) można wywołać bezpośrednio dowolną funkcję w machine codzie za pomocą polecenia CALL i adresu.

OK tyle.